“Honden denken dat de mens God is, katten weten wel beter,” zo luidt een citaat uit de film Kedi, gemaakt door Ceyda Torun. Wie zelf een kat heeft zal zich herkennen in de eigengereidheid van deze mini-tijgers. Als je even niet oplet, is er zo een keukenrol doormidden gescheurd of wordt je internetkabel stukgebeten. Als je ze wilt aaien hebben ze geen zin, maar als je druk bezig bent nemen ze er uitgebreid de tijd voor om op je warme computer te gaan liggen. Want luisteren naar de baas? Daar doen ze niet aan. 
In de documentaire Kedi zie je Istanbul door de ogen van 7 verschillende straatkatten met ieder hun eigen persoonlijkheid. Het is ontzettend gaaf gefilmd, doordat de camera die ze continue volgt op een plateau geplaatst is ter hoogte van de kattenschouders. Ik waande mij heel even in hun belevingswereld, afgezien van het feit dat een groot aantal vrouwen bij elke schattige kitten heel hard ‘aahhhhhh’ door de bioscoopzaal heen riep dan natuurlijk. Ik moet toegeven dat ik tijdens de film ook regelmatig die neiging had, waarna ik me voornam om thuis mijn eigen kat Shiva extra te knuffelen en te knijpen.
Na de film waren de mannen die ook in groten getale in de zaal aanwezig waren, eveneens superenthousiast over de film. Het gaat namelijk niet alleen maar over het leven van de katten; aan de hand van deze wollige beestjes wordt er een veel groter verhaal verteld. Het gaat vooral over de menselijkheid van de (vooral) Turkse mannen die voor deze zwerfkatten zorgen en hun bezorgdheid over de stad, die steeds meer wordt volgebouwd op het leefterrein van hun geliefde vrij rondlopende katten. Zo is er zelfs een restauranteigenaar die al zijn fooien aan medische behandelingen voor ‘zijn’ zwerfkat uitgeeft die twee keer per week met andere katten vecht en zorgt een eenzame visser die verstoten is door zijn familie, voor moederloze kittens die in een kartonnen doos leven aan de rand van de rivier.
Het is hartverwarmend en grappig om te zien hoe sommige katten vis proberen te jatten op het marktplein vlakbij de Rüstem Pasha-moskee, hoe de poes genaamd Psikopat (Psychopaat dus), jaloers miauwt en gromt naar andere poezen die in de buurt komen van haar man en hoe de zwerfkat genaamd ‘The Gentleman’ bij een bistro tegen het raam klauwt wanneer hij honger heeft en dan ook nog eten krijgt in de vorm van: jawel, pasta uit de keuken!
Na het kijken naar deze prachtige film verlaat ik vol dierenliefde en vrolijkheid de bioscoopzaal. De boodschap die door mijn lievelingsdieren in Kedi verspreid wordt, is die van leren samenleven in harmonie: niet alleen met andere mensen, maar ook met de prachtige dieren die onze wereld rijk is. Een boodschap die niet alleen voor de luidruchtige crazy cat lady’s in de zaal geldt, maar een boodschap voor iedereen om eens even goed bij stil te staan.
Wat vonden jullie van de film? Laat je reactie achter onder deze blog!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!